جان باریمور با نام اصلی جان سیدنی بلایت (متولد 15 فوریه 1882 – متوفی 29 می 1942) بازیگر سینما، تئاتر و رادیو آمریکایی بود. جان که در خانواده‌ای هنری به دنیا امده بود، در ابتدا سعی می‌کرد از حضور در صحنه تئاتر خودداری کند و به دنبال حرفه‌ای در هنرهای تجسمی رفت، ولی بعداً به همراه پدرش ماوریس در سال 1900 و خواهرش اتل در سال بعد از آن بر روی صحنه ظاهر شد. او حرفه خود را در سال 1903 آغاز کرد و ایفای نقش او در تئاتر هملت (1992) موجب شد که منتقدان وی را “بزرگترین بازیگر تراژدی آمریکایی در قید حیات” بنامند.
بعد از موفقیت در نمایش هملت در سال 1995 در لندن، باریمور برای 14 سال از صحنه تئاتر دور شد و به جای آن تمرکز خود را معطوف به بازی در فیلم کرد. در عصر فیلم‌های صامت، او در فیلم‌هایی همچون دکتر جکیل و آقای هاید (1920)، شرلوک هلمز (1922)، و غول دریایی (1926) بازی کرد. در این دوره، به او لقب “پروفایل بزرگ” داده شد. با آغاز دوره فیلم‌های ناطق، صدای آموزش یافته باریمور در تئاتر کمک زیادی به او کرد و سه تا از آثارش به نام‌های گرند هتل (1932)، قرن بیستم (1934) و نیمه شب (1939) در فهرست ملی ثبت فیلم آمریکا قرار گرفتند.
زندگی شخصی باریمور همواره دچار حرف و حدیث بسیاری بوده است. او از 14 سالگی با مشکل سوء مصرف الکل دست و پنجه نرم می‌کرد، چهار بار ازدواج کرد و طلاق گرفت، و بعداً در زندگی‌اش اعلام ورشکستگی کرد. با اینکه منتقدان معتقدند هنر سینمایی جان باریمور از میانه‌های دهه 1930 رو به افول رفت، اما زندگی‌نامه نویس باریمور به نام مارتین نوردن او را “شاید تأثیرگذارترین و مورد ستایش‌ترین بازیگر زمان خود” می‌داند.
مُردن آخرین کاری است که من انجام خواهم داد.
انسان وقتی پیر می شود که افسوس جای رویاها را بگیرد.
همسر من از آن زن هایی است که بدون مادرش هیچ جا نمی رود، و مادر او همه جا می رود.
تو همانقدر می توانی خوب باشی که می توانی بد باشی.
شادکامی معمولا از دری وارد می شود که نمی دانستی باز گذاشتی.
منبع نیکند
http://www.nikend.com/quote/author/john-barrymore
