مارکوس تولیوس سیسرون که با نام سیسرو هم شناخته می‌شود (متولد سال 106 پیش از میلاد – متوفی سال 43 پیش از میلاد) فیلسوف، سیاستمدار، وکیل، خطیب، نظریه‌پرداز سیاسی، و کنسول روم باستان بود که در تدوین قانون اساسی جمهوری روم نقش داشت. از سیسرون به عنوان یکی از بزرگترین سخنرانان و اشخاص صاحب سبک نوشتاری روم یاد می‌شود.
تأثیر او بر زبان لاتین به قدری زیاد بود که گفته می‌شود تاریخ بعدی نثر نه تنها در لاتین بلکه همچنین سایر زبان‌های اروپایی نیز تا قرن نوزدهم بازتابی در مقابل و یا در نتیجه سبک سیسرون بود. وی رومی‌ها را به مدارس مهم فلسفه یونانی آشنا کرد و لغت‌نامه فلسفی لاتینی ایجاد کرد تا خود را به عنوان زبان‌شناس، مترجم و فیلسوف برجسته‌ای مطرح کند.
اوج اقتدار و اعتبار سیرون در دوره روشنفکری قرن هجدهم نمود پیدا می‌کند، و تأثیر وی بر اندیشمندان روشنفکر برجسته‌ای همچون جان لاک، دیوید هیوم، و شارل دو مونتسکیو چشمگیر است. آثار او در زمره تأثیرگذارترین آثار در فرهنگ اروپایی به شمار می‌رود.
با اینکه او سخنران و وکیل موفقی بود، سیسرون اعتقاد داشت حرفه سیاسی وی مهم‌ترین دستاوردش بود. در دوره کنسولگری او بود که کودتای کاتلین برای براندازی جمهوری روم از طریق حمله به شهر اتفاق افتاد، و سیسرون با اعدام پنج نفر از توطئه‌گران بدون برگزاری دادگاه، این شورش را سرکوب کرد. در دوران آشفته نیمه دوم قرن اول پیش از میلاد که منجر به جنگ‌های داخلی و دیکتاتوری گایوس ژولیوس سزار شد، سیسرون از بازگشت به دولت جمهوری سابق حمایت می‌کرد. پس از مرگ ژولیوس سزار، سیسرون با مارک آنتونی در نزاع برای تصاحب قدرت به دشمنی برخاست و در مجموعه خطبه‌های خود او را محکوم کرد. سیسرون از سوی هیئت سه نفره دوم (نامی که مورخان به اتحاد سیاسی مخالفان سیسرون داده‌اند) به عنوان دشمن حکومت معرفی شد و در هنگام فرار از شبه جزیره ایتالیا به وسیله سربازان حکومتی کشته شد. دست‌ها و سر سیسرون به عنوان آخرین انتقام مکارک آنتونی در میدان عمومی روم به نمایش گذاشته شد.
زندگی مردگان در خاطره زندگان نقش بسته است.
اتاقی بدون کتاب مثل جسمی بدون روح می ماند.
انسان شجاع، پر از ایمان است.
امنیت مردم باید مهم ترین قانون باشد.
هر انسانی می تواند مرتکب اشتباه شود، ولی فقط یک ابله بر خطاهایش پافشاری می کند.
اگر باغ و کتابخانه ای داشته باشی، هر چیزی که نیاز است را داری.
سکوت یکی از بهترین مهارت ها در هنگام گفتگو است.
اگر ما از فکر کردن راجع به چیزی شرمسار نیستیم، از سخن گفتن راجع به آن نیز نباید شرمسار باشیم.
منبع نیکند
http://www.nikend.com/quote/author/cicero
