آلفردو جیمز «آل» پاچینو (متولد 25 آپریل 1940) بازیگر تئاتر و سینما، فیلمساز و فیلمنامه‌نویس آمریکایی است. آل پاچینو که اغلب توسط مخاطبان و مفسران به عنوان یکی از بزرگترین بازیگران تمام ادوار در نظر گرفته می‌شود، بیش از 50 سال سابقه فعالیت حرفه‌ای داشته و در طی این مدت، جوایز و افتخارات متعددی را هم به صورت رقابتی و هم افتخاری دریافت کرده است که از جمله آن‌ها می‌توان از یک جایزه اسکار، دو جایزه تونی، دو جایزه اول‌وقت (Primetime) امی، یک جایزه آکادمی فیلم بریتانیا، چهار جایزه گلدن گلوب، جایزه یک عمر دستاورد بنیاد فیلم آمریکا، جایزه سیسیل بی دومیل گلدن گلوب و مدال ملی هنر نام برد. او همچنین یکی از معدود بازیگرانی است که جایزه اسکار رقابتی، جایزه امی و جایزه تونی که «تاج سه گانه بازیگری» لقب گرفته‌اند را از آن خود کرده است.
آل پاچینو برای بازی درخشان خود در نقش مایکل کورلئونه در فیلم پدرخوانده (1972) به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا تحسین و توجه جهانی را به خود جلب کرد. او به خاطر نقش خود در این فیلم اولین نامزدی خود را در اسکار دریافت و آن نقش را در دنباله‌های قسمت دوم (1974) و قسمت سوم (1990) فیلم پدرخوانده تکرار کرد. اجرای نقش کورلئونه توسط پاچینو به عنوان یکی از بزرگترین اجرا‌های پرده نقره‌ای در تاریخ سینما محسوب می‌شود.
علاوه بر کارش در سینما، آل پاچینو سابقه طولانی حرفه‌ای روی صحنه دارد و دو بار برنده جایزه تونی در سال های 1969 و 1977 شده است. به عنوان یک طرفدار همیشگی شکسپیر، پاچینو فیلم مستند در جست‌و‌جوی ریچارد (1996) را کارگردانی کرد و در آن درخشید، مستندی درباره نمایشنامه ریچارد سوم که پاچینو پیش از آن در سال 1977 روی صحنه اجرا کرده بود.
برای بازیگر بودن کمی هم به عدم اعتماد به نفس نیاز داری.
من یک بازیگر هستم، نه یک ستاره. ستاره ها افرادی هستند که در هالیوود زندگی می کنند و استخرهایی به شکل قلب دارند.
ضعف های من؟ کاشکی می توانستم جوابی برای آن پیدا کنم. احتمالا اگر از من می پرسیدی نقاط قوتم چیست باز هم همین مکث را می کردم. شاید هر دو یکی هستند.
من هیچ وقت نظر خودم را بیان نمیکنم. نظراتی که من راجع به هر چیزی دارم به زندگی شخصی من مربوط هستند.
من هیچ وقت شهرت و معروف بودن را دوست نداشتم. اغلب این احساس را داشتم که می خواهم فرار کنم و مخفی شوم.
چشم را راحت می توان فریب داد ولی قلب را نمی توان به آسانی فریب داد.
ثروت، زندگی را آسان تر می کند. اگر خوش شانس باشی که آن را داشته باشی، پس آدم خوش شانسی هستی.
من هیچ وقت به اسلحه اهمیتی ندادم. وقتی در فیلم ‘بوی خوش زن’ بازی می کردم مجبور بودم یاد بگیرم چطور یک اسلحه را سوار کنم.
بازی کردن یک شخصیت نوعی خیال پردازی است، و من احساس میکنم که وقتی بیش از حد در مورد یک شخصیت میدانی، احتمالا بخشی از آن خیال از بین میرود.
نمایشنامه های شکسپیر خشن تر از فیلم “صورت زخمی” هستند.
منبع نیکند
http://www.nikend.com/quote/author/al-pacino
